Život je zaista svetlost, posle smrti se jednostvano ugasi – tako bar tvrde istraživači sa Univerziteta u Kalgariju i Nacionalnog istraživačkog saveta Kanade.
Eksperiment na miševima i listovima dve različite biljne vrste otkrio je direktne fizičke dokaze o jezivom fenomenu ‘biofotona’ koji prestaje smrću, sugerišući da bi sva živa bića – uključujući ljude – mogla bukvalno da sjaje i svetle od zdravlja.
Then again, so does your houseplant.https://t.co/WKsLaW8KJM pic.twitter.com/awto5MEbvr
— ScienceAlert (@ScienceAlert) May 13, 2025
Teško je ne povezati naučna istraživanja o biološkim elektromagnetnim emisijama sa opovrgnutim i paranormalnim tvrdnjama o aurama i pražnjenjima koja okružuju žive organizme.
Štaviše, čak i u teoriji, vidljive talasne dužine svetlosti koje emituju biološki procesi treba da budu toliko slabe da lako „zapljuskuju“ intenzivnim sjajem ambijentalnih elektromagnetnih talasa okolinu.
Ipak, fizičar sa Univerziteta u Kalgariju Vahid Salari i njegov tim tvrdili su da primećuju upravo to – ultraslabu fotonsku emisiju (UPE) koju proizvodi nekoliko živih životinja u jakom kontrastu sa njihovim neživim telima, kao i listovi biljaka.
Nauka koja stoji iza biofotona potiče od same kontroverzne ideje. Različiti biološki procesi jasno stvaraju svetle prikaze svetlosti u obliku hemiluminiscencije. I decenijama je zabeleženo spontano raspršivanje svetlosnih talasa dužine od 200 do 1.000 nanometara od manje očiglednih reakcija među velikim brojem živih ćelija, od tkiva kravljeg srca do kolonija bakterija.
Snažan kandidat za izvor ovog zračenja je efekat različitih reaktivnih vrsta kiseonika koje žive ćelije proizvode kada su uznemirene stresom kao što su toplota, otrovi, patogeni ili nedostatak hranljivih materija.
S obzirom na dovoljno molekula vodonik peroksida, na primer, materijali poput masti i proteina mogu da se podvrgnu transformacijama koje pokreću njihove elektrone u visoku brzinu i emituju odgovarajući energetski foton ili dva dok se vraćaju na svoje mesto.
Posedovanje sredstava za daljinsko praćenje stresa pojedinačnih tkiva kod celih ljudi ili pacijenata sa životinjama, ili čak među usevima ili uzorcima bakterija, moglo bi pružiti tehničarima i medicinskim specijalistima moćno, neinvazivno sredstvo za istraživanje ili dijagnostiku.
Da bi utvrdili da li se proces može proširiti od izolovanih tkiva do čitavih živih subjekata, istraživači su koristili uređaj sa množenjem elektrona i kamere sa naelektrisanjem da uporede najslabije emisije celih miševa – prvo živih, a zatim mrtvih.
Četiri imobilisana miša su pojedinačno stavljena u tamnu kutiju i snimana sat vremena, pre nego što su eutanazirana i snimljena još sat vremena. Zagrejani su na telesnu temperaturu čak i nakon smrti, da toplota ne bude promenljiva.
Istraživači su otkrili da mogu uhvatiti pojedinačne fotone u vidljivom pojasu svetlosti koja iskače iz ćelija miša pre i posle smrti. Razlika u broju ovih fotona je bila jasna, sa značajnim padom UPE u periodu merenja nakon što su eutanazirani.
Proces koji je sproveden na listovima kresa (Arabidopsis thaliana) i patuljaste šeflere (Heptapleurum arboricola) pokazao je slične rezultate. Izlaganje biljaka fizičkim povredama i hemijskim agensima pružilo je jak dokaz da reaktivne vrste kiseonika zapravo mogu da budu odgovorne za blagu svetlost.
„Naši rezultati pokazuju da su oštećeni delovi u svim listovima bili značajno svetliji od nepovređenih delova listova tokom svih 16 sati snimanja“, navode istraživači.
Eksperiment podstiče spekulacije da će nam najslabija eterična svetlost, koju proizvode ćelije pod stresom, možda jednog dana reći da li smo blistavog zdravlja.
Ovo istraživanje je objavljeno u časopisu The Journal of Physical Chemistry Letters.
(b92.net/screenrant.com)
